Gratis en voor niets, of toch niet?

Mees Loddder-1

Mees Lodder †

‘Gratis’ software was een van de onderwerpen die ik koos voor mijn presentatie tijdens de UPS Day 2018 van DatacenterWorks (overigens organiseert DCW op donderdag 13 juni weer een UPS Day: kijk op https://­upsday.datacenterworks.nl/upsday/). Ik geloof dat ‘gratis’ applicaties vandaag de dag 70 tot 80% van het internetverkeer is.

Maar gratis bestaat niet, dat weten we allemaal. Toch gingen we ­massaal overstag - of het nu om een kleine gratis app gaat of een prachtige omgeving als Facebook of Google, Nou ja, we krijgen er ­natuurlijk ‘gratis’ wel een beetje reclame bij, maar dat kennen we van de TV ook. Gewoon wegzappen. Dat is de prijs die je voor gratis moet ‘betalen’. Steeds meer wordt aangeboden zonder reclame, maar dan wel even een klein abonnement afsluiten. Wel eens opgeteld wat dat allemaal bij elkaar kost? Veel te veel. En er zit ook nog een addertje onder het gras: ons internetgedrag.

Max - een Russische vriend van me - vertelde me dat Google nu gemiddeld 6 GB aan data van elke user heeft. Ik heb dat met een miljard ­gebruikers vermenigvuldigd en kwam toen tot 6 ExaByte, 6 EB. Hoeveel datacenters heb je nodig om dat allemaal op te slaan. 5 ExaByte is net zoveel als ‘all words ever spoken by human beings’, vond ik ook nog ergens. Het grootste getal dat ik kon vinden, is de YottaByte, de Yotta. Coole naam vind ik. 1 YB = 1.000.000 ExaByte. Hoe lang zal het duren, voordat we zoveel data hebben?

En dan te bedenken dat ze er pas vijf jaar mee bezig zijn. Apple en die andere techgiganten trouwens ook.

Voor de goede orde meld ik u dat dit niet uw data betreft, maar alleen de data die Google belangrijk vindt over u en uw gedragingen op het internet.

Ondertussen zitten wij hier ons zorgen te maken over een veilig ­patiëntendossier en mag je omwille van de privacy de namen van de jongens van mijn zoon’s voetbalelftal niet vermelden in een nieuwsbrief. Moet ik eerst schriftelijke toestemming voor hebben.

Wij zijn geen partij in deze - letterlijk. In het normale verkeer bij het kopen van een dienst of product ben je automatisch klant en heb je allerlei rechten. Via je ziektekostenverzekering ben je klant. Bij die grote bedrijven voel je je vaak al snel een ‘nummer’.

Bij die leveranciers van ‘gratis’ producten ben je geen klant en ook geen nummer. Je bent een user. Met zeer zeker minder rechten. Dus waarom doet iedereen nou zo moeilijk? U als user - gebruiker in het Nederlands - wordt door hen toch ook gewoon gebruikt?

Enfin…

‘1 miljard users’, dacht ik. Ik ‘zag’ toen ook die grote instabiliteit. Ik schrok wederom. Omdat we geen klant zijn en dus geen echte relatie hebben, kunnen we zo opstappen. En masse. Stel er komt wat nieuwers en beters voor Facebook, dan gaan we met z’n allen - 20 miljoen ­gebruikers per dag - naar die nieuwe app.

Weg is je bedrijf, we kennen de voorbeelden ervan. Toen ‘zag’ ik ook waarom zulke enorme bedragen voor nieuwe bedrijven worden ­betaald, zoals Instagram en alle andere. Bedrijven die pas drie jaar ­bestaan en waar miljarden voor worden betaald. Men wil de users - wij dus - blijven vasthouden. Ze moeten, want anders gaan we weg.

Echt snappen doe ik het eigenlijk allemaal niet. Het is gewoonweg niet te bevatten, te begrijpen. Het is als naar de sterren kijken, te veel en te ver. Maar wel prachtig. Ik snap er geen jota van, zeiden we vroeger. Tegenwoordig snap ik er geen Yotta meer van…

Dossiers